برخی از استانها بدلیل توسعه یافتگی در زمینه های صنعتی، علمی و انسانی دارای نیروهای توانمندی در رده های مختلف دولتی و حکومتی هستند. چنین فرصتی، شرایط ویژه ای را برای بهره برداری این استانها از منابع و امکانات ملی فراهم می کند. اما در استانهای کمتر توسعه یافته، به ندرت افرادی پیدا می شوند که در رده های بالای حاکمیتی و ملی دارای مسئولیت و جایگاهی باشند تا از موقعیت شان به نفع استان خود استفاده کنند.

در اینجاست که مشخص می شود، نمایندگان مجلس در استانهای کمتر توسعه یافته نقش اساسی در تحقق حقوق مطالبات مردم دارند و از طرفی، انتخابات صحیح و آگاهانه مردم این مناطق، در تحقق مطالبات و خواسته ها و رفع محرومیت ها بسیار مهم است. اگر انتخاب آگاهانه ای وجود نداشته باشد و توانمندترین افراد از میان کاندیداهای موجود انتخاب نشوند، امتیازی که حاکمیت و قانون به مردم این مناطق داده است به خوبی و در راستای حل مشکلات اساسی استفاده نمی شود و بسیاری از حقوق و مطالبات برای چهار سال معلق می ماند. انتخاب مردم هر چه باشد محترم و قابل تقدیر است، اما باید با صراحت گفت که این مردم هستند که با انتخاب خود نشان می دهند که به دنبال حل اساسی بسیاری از مشکلات خود هستند، یا اینکه تحت تأثیر خواسته ها و انتظارات آنی و زودگذر و در پی مطالبات شخصی، دست به انتخاب زده اند.

یکی از آفتهای اساسی انتخابات در مناطق محروم و کمتر توسعه یافته، نگاه جزیره ای به انتخابات است. اگر هر منطقه یا هر شهر یا هر روستا یا هر فرد تنها خواسته ها و مطالبات محلی یا شخصی خود را ببیند و با وعده های محلی و شخصی یک فرد یا یک کاندیدا دست به انتخاب بزنند ممکن است مشکل یک فرد یا یک روستا حل شود، اما افرادی به مجلس راه پیدا می کنند که توانایی حل مشکلات یک استان را بطور کلان ندارند.

اگر می بینیم که در برخی از استانها مثل آذربایجان و اصفهان قوی ترین نمایندگان راهی مجلس می شوند به این دلیل است که میان مناطق مختلف این استانها اتحاد نسبی وجود دارد و مردم به این باور رسیده اند که در انتخاب افراد مطالبات استانی را بر مطالبات محلی، روستایی و شخصی ترجیح دهند.

طبیعی است که وقتی با این بینش افرادی قوی انتخاب می شوند و راهی مجلس می شوند، این افراد به دلیل نفوذ خود در حاکمیت می توانند جو عمومی را از نظر جذب منابع و امکانات به نفع استان خود کنند و بهترین نیروها را برای مدیریت اجرایی استان خود دعوت کنند.

ولی در استان های کمتر توسعه یافته، نگاه به انتخابات بر اساس مطالبات شخصی و محلی است. در این مناطق طرح مطالبات در زمان انتخابات بصورت خواسته شخصی و روستایی صورت می گیرد. در این شرایط کاندیداها می توانند با دادن امتیازهای کوچک شخصی و روستایی، برای خود رأی لازم را جمع آوری کنند و نتیجه این می شود که قوی ترین افراد به مجلس راه پیدا نمی کنند، بلکه افرادی می توانند خود را به مجلس برسانند که در لابی گری و دادن وعده در مورد مطالبات فردی و روستایی بیشتر موفق بوده اند.

به همین دلیل است که انتخابات مجلس که بصورت یکسان و همزمان در سراسر کشور برگزار می شود برای استانهای برخوردار زمینه ای برای رشد و تحول است، اما برای استانهای کمتر برخودار زمینه ای برای ظهور افراد کم تجربه و فاقد طرح ملی برای پیگیری مطالبات مردم حوزه ی انتخابیه خود.

استان هرمزگان مثل سایر استان های کمتر توسعه یافته کشور اگر می خواهد از فرصت انتخابات مجلس به خوبی استفاده کند، نیازمند بینش عمومی  و فراگیر در مورد انتخاب تواناترین و قوی ترین افراد در میان کاندیداست. کاندیداهایی که دارای برنامه عملی و واقع بینانه برای پیگیری مطالبات مردم هرمزگان بوده و دارای تجربه و نفوذ لازم در ارتباط با حاکمیت باشند تا بتوانند خواسته های مردم هرمزگان را پیش ببرند.

اما اگر نگاه جزیره ای بر انتخابات حاکم باشد و افراد در مناطق روستایی و محلی بر اساس مطالبات شخصی یا روستایی خود دست به انتخابات بزنند، فرصت استفاده از رأی برای بهره مندی مناسب از منابع ملی و پیشرفت بنیادین استان هرمزگان دچار مشکل خواهد شد.

بقلم آبتین امیری